بار ها و بار از انسان های عارف و بزرگ شنیده ایم که برای شناختن خدا دنبال چیزی نروید، زیرا خود شناسی اصل اول خداشناسی است. به همین جمله اکتفا می کنیم شما را به خواندن متن داستان انگیزشی شماره 20 دعوت می کنیم.
حدیث روز
رَسُولُ اللهِ (ص):
أکرِمُوا أولادَکُم وَ أحسِنَوا آدَاَبُهم یُغفَرلَکُمفرزندان خود را گرامی دارید و آنان را خوب تربیت کنید تا آمرزیده شوید.
متن داستان انگیزشی شماره 20
غرور
کوله پشتی اش را برداشت و راه افتاد رفت که دنبال خدا بگردد و گفت: تا کوله ام را از خدا پرنشود برنخواهم گشت. نهالی کوچک کنار ایستاده بود. مسافر با خنده ای رو به درخت گفت: چه تلخ است کنار جاده بودن و نرفتن و درخت زیر لب گفت: ولی تلخ تر آن است که بروی و بی ره آورد برگردی، کاش می دانستی که آنچه در جستجویش هستی، همین جاست…
مسافر رفت و گفت: یک درخت از راه چه می داند، پاهایش در گل است او هیچگاه لذت جستوجو را نخواهد یافت و نشنید که درخت گفت: اما من جستجو را از خودم آغاز کرده ام و سفرم را کسی مخواهد دید، جز آنکه باید. مسافر کوله اش سنگین بود. هزار سال گذشت، هزار سال پرپیچ و خم، هزار سال بالا و پست…
شاید دوست داشته باشید
التهابی است که به بافتهای مری، یعنی لوله‌یی که غذا را از دهان به معده می‌برد صدمه می‌زند. همانطور که اشاره کردیم، التهاب مری غالباً سبب بلع دردناک و دشوار و…
مسافر رنجور و ناامید، خدا را نیافته برگشت، اما غرورش را گم کرده بود، به ابتدای جاده رسید، جاده ای که روزی از آن آغاز کرده بود. درختی هزار ساله، بالا بلند و سبز کنار جاده بود. زیر سایه اش نشست تا لختی بیاساید. مسافر درخت را یاد نیاورد. اما درخت اورا می شناخت. درخت گفت: سلام مسافر! در کوله ات چه داری؟ مرا هم میهمان کن. مسافر گفت: شرمنده‌ام، کوله‌ام خالی است و هیچ چیز ندارم. درخت گفت: چه خوب! وقتی هیچ چیز نداری، همه چیز داری. اما آن روز که می رفتی، در کوله‌ات همه چیز داشتی، غرور کمترینش بود، جاده آن را از تو گرفت. حالا در کوله ات جا برای خدا هست.
وقتی از حقیقت را در کوله مسافر ریخت
دست های مسافر پر شد و چشم هایش از حیرت درخشید و گفت: هزار سال رفتم و پیدا نکردم تو نرفته، این همه یافتی درخت گفت: زیرا تو در جاده ذفتی و من در خودم. پیمودن خود، دشوار تر از پیمودن جاده هاست.
خدا همیشه با ماست ❤️
به امید فردایی روشن 🙂
من می توانم…
روزهای زیبا در راه است…شرایط نمی تواند من را متوقف کند…
به امید فردایی روشن 🙂
