بعد از معرفی رشته های رزمی ساواته و نینجوتسو در بخش های قبلی و همچنین آشنایی با تاریخچه و نحوه‌ی انجام این ورزش ها، در این بخش به یکی دیگه از رشته های رزمی پرطرفدار و جذاب به نام ووشو خواهیم پرداخت. ورزش ملی چین یا ووشو یکی از هنرهای رزمی کامل است که با استفاده از همه تکنیک های دست و پا و همچنین درگیری هایی در قالب کشتی، هنر جنگیدن و به رزم رفتن را به هنرجویان مشتاق و علاقه مند می آموزد.
تاریخچه ی ووشو
کهن ترین رشته ی زرمی جهان، قدمتی بالغ بر 3000 سال در کشور چین دارد. این ورزش در سال 1949 و پس از انقلاب کومونیستی در چین توسعه یافت و به این رشته ی ورزشی فنون و سبک های جدیدی اضافه شد و قالب و سبک های امروزی آن شکل گرفت. در سال 1958 دولت وقت چین، کلیه سبک های رزمی ووشو را تحت یک انجمن آموزش هنرهای رزمی تاسیس کرد.
در ادامه، یک سیستم بین المللی ووشو که شامل فرم های استاندارد، تدریس و ایجاد اساتیدی خبره در این رشته رزمی می شد، تاسیس شد و در دانشگاه ها و مدارس آموزش داده می شد. چینی ها خیلی مسر بودند که همه ی دنیا هنر رزمی ملی آنها را بشناسند و اجرا کنند. به همین منظور، سرانجام آنها مجوز حضور در بازیهای آسیایی 1990 را گرفتند و در ادامه تلاش های زیادی برای المپیکی کردن آن در بازی های المپیک 2008 پکن انجام داد که در نهایت ناموفق بودند.
درباره ی ووشو
ووشو در زبان چینی به معنای هنر جنگیدن یا هنر رزم است. این رشته ی ورزشی بیش از 300 سبک را شامل می شود که از سبک های اصلی آن می توان اشاره داشت به:
- چانگ چوان که سبکی از گنگ فوهای شمالی های چین می باشد، این واژه به معنای مشت بلند است.
- نان چوان، با مشت کوتاه که این سبک بیشتر جنوب چین مورد استقبال می گیرد.
- تای چی چوان، سبکی برپایه قدرت جسمانی که حرکاتی آرام همراه با تنفس های اصولی اجرا می شود.
- وینگ چون،
- و…..
ووشو مهارتی تلفیقی از هنرهای نمایشی و تکنیک های ضربه ایی است.
شاید دوست داشته باشید
صدا (Audio) یکی از رشته هایی است که تدریس آکادمیکی وسیعی نداشته و ندارد. ایران از قدیم الایام تا کنون یکی از قطب های علمی جهان بوده است و هرساله تعداد زیادی دانشجو…
در بخش تکنیک های ضربه ایی یا بخش ساندا که هنرجوها به مبارزه می پردازند، براساس تکنیک های سبک های مختلف ورزشی مانند:
- ژیمناستیک
- کیک بوکسینگ
- کشتی
انجام می شود. ساندا در زبان چینی به معنای مبارزه ی آزاد است و این مبارزه ی آزاد آنجا بیشتر خودش را نشان می دهد که در مبارزات غیر رسمی از ضربات آرنج و زانو و حتی کله هم استفاده می شود. اما در بخش نمایشی یا تالو که در زبان چینی به معنای فرم است، هنرجویان به اجرای فرم های مختلف از سبک های تای چی چوان، چانگ چوان و نان چوان را اجرا می کنند.
معیار پیشرفت و ارتقاء ورزشکاران در این رشته، بمانند دیگر رشته های ورزشی کمربند است.
کمربند های ووشو از سطح مبتدی تا پیشرفته به شرح زیر می باشد:
تازه وارد های رشته ووشو سفید می بندند
- زرد
- نارنجی
- سبز
- آبی
- بنفش
- قهوه ایی
- قرمز
و در آخر مشکی داده می شود و بعد از آن کسی که در کسوت استادی قرار می گیرد از دان یک تا 9 بعد از گذراندن امتحان های سخت اهدا می شود.
منابع: ویکی پدیا
من می توانم…
روزهای زیبا در راه است…شرایط نمی تواند من را متوقف کند…
به امید فردایی روشن 🙂
