سندرم میلر فیشر یکی از گروه‌های بیماری گیلن-باره است که یک بیماری اعصاب محیطی است که در آن میلین (رشته‌های عصبی) تخریب می‌گردد. این بیماری ممکن است در پی عفونت‌های ریوی و گوارشی و غیره به وجود بیاید. در مطالب قبل برخی از بیماری‌ها همچون ام پی اس، بیماری CF و … را بررسی کردیم در این مطلب با بیماری میلر فیشر آشنا می‌شویم.
بیماری میلر فیشر چیست؟
همان‌طور که گفتیم یک بیماری اعصاب محیطی است که باعث تخریب میلین‌هایی که به‌صورت غلاف روی تارهای عصبی را می‌پوشانند و انتقال پیام را سرعت می‌بخشند می‌شود. این بیماری در حدود 60 درصد موارد به دنبال عفونت ویروسی به نام «پلی رادیکولوپاتی التهابی» بروز می‌کند.
علت بیماری میلر فیشر چیست؟
این بیماری امکان دارد در پی:
- عفونت‌های هرپسی
- عفونت‌های ریوی و گوارشی
- واکسیناسیون ضدهاری
- مونونوکلئوز عفونی
- هوچیکن
به وجود آید. همچنین آلودگی با ویروس‌های آنفولانزا، ایدز و هپاتیت و عفونت‌های باکتریال در به وجود آمدن این بیماری مؤثر هستند.
شاید دوست داشته باشید
نژیودام نام بیماری است بسیار شبیه به کهیر اما با این تفاوت که در کهیر فقط پوست درگیر می‌شود اما زمانی که فرد دچار آنژیوادم می‌شود ، غشای مخاطی نیز درگیر می‌شود
علائم بیماری میلر فیشر چیست؟
این بیماری علائمی چون از بین رفتن رفلکس‌ها، شلی و ضعف که از پاها شروع‌شده و به‌طرف بالا پیش می‌رود و دست‌ها و تنه و حلق و صورت را می‌گیرد، دارد. در ابتدا بیماران به‌طور شایعی از گزگز، مورمور، سوزش و خواب‌رفتگی اندام‌ها شکایت دارند (ابتدا پاها و سپس دست‌ها) و در ۱۰ درصد موارد ممکن است درد عضلات نیز همراه با علائم دیگر وجود داشته باشد. شدت این بیماری از خفیف تا فلج کامل متغیر است، در موارد شدید، فلج عضلات و اختلال در عملکرد ماهیچه‌های تنفسی و ناتوانی در بلع و دفع می‌انجامد. گاه به دلیل گرفتاری اعصاب خودکار، اختلال ادراری مانند احتباس ادراری، بی‌اختیاری ادرار، احتباس مدفوع نیز وجود دارد.
سایر علائم درگیری دستگاه عصبی خودکار عبارتند از:
- افزایش یا کاهش تعداد ضربان قلب
- بی نظمی در ضربان قلب
- کاهش فشارخون وضعیتی و یا نوسانات فشارخون
- اپیزودهای تعریق غیر طبیعی
- گرفتگی یا انقباض عروقی محیطی
- فلج تنفسی در ۱۰% موارد به دلیل گرفتاری دیافراگم و عضلات بین دنده ای
چگونه میلر فیشر را درمان کنیم؟
درمان اصلی در گیلن-باره مراقبت پرستاری، توان‌بخشی، فیزیوتراپی، جلوگیری از عوارض بستری شدن، تعویض پلاسما و تجویز ایمونوگلوبولین وریدی با دوز بالا است. چنانچه حال عمومی بیمار خوب باشد و بتواند بدون اختلال تنفسی راه برود، درمان خاصی لازم نیست. در مواردی که فلج اندام‌ها به محدود شدن بیمار در تختخواب منجر گردد یا ضعف تنفسی بروز نماید، پلاسمای خون بیمار باید تعویض شود.
به امید فردایی روشن
منابع: ویکی پدیا
من می توانم…
روزهای زیبا در راه است…شرایط نمی تواند من را متوقف کند…
به امید فردایی روشن 🙂